Mina sendatzeko gaitasuna daukan errezeta baten bila gabiltza

Gaur zerbait berezia egingo dugu, blog hau sortu zenetik hau da Joan eta Josebaren lehendabiziko aldia ordenagailuaren teklatuaren atzealdean, hau da, Nissiren jabeen estreinaldia, zuei azaltzeko azken 8 urte hauetan topatu dugun errezetarik gogorrena.

Bai, badakigu oso arraroa dela, baina, gure ustez, merezi du gaur egingo duguna egitea. Gure helburu bakarra blog honen inspiratzaileari omenaldi bat eskaintzea da, gure Nissi maiteari, gaur agur esan digulako 8 urte eta gutxi gurekin pasa eta gero, egun batetik bestera gibelean agertu zitzaion arazo larri bat dela eta.

Momentu hauetan mindutak gaude, hutsik barrutik eta inongo animorik gabe, gure kide txikia galdu dugulako. Gure kidetxoa, izugarri maite genuena, agur esan digula onartu behar dugu. 

Gaur bizitzaz beterik dauden begitxo hauek betirako itxi dira, egun batetik bestera eta espero gabe, gure Nissi maitea bere indarra eta aguantatzeko gaitasuna adieraziz amaierara arte. Hori dela eta, txoko hau, gure bihotzekin batera, pixkat hutsik gelditu da.

Ez dakigu oso ondo nola jarraitu txoko txiki honekin, hirurei izugarri gustatzen zitzaiguna, ezta nondik joan behar garen ere, gure katuari esker interneten sukaldaritzari buruz idaztea erabaki genuelako, sukaldean sartzen ginen bakoitzean zerbaiten lanean hasteko bera handik bueltaka zegoelako, bere konpainia oparituz guk zertan genbiltzan kuxkuxeatzen zuen bitartean.

Hau guztiagatik, gure jarraitzaileei eskerrak eman nahi dizkiegu, baita ulermen pixkatxo bat izatea ere momentu gogor hauetan eskatzea ere, pixkatxo bat deskantsatzeko aprobetxatuko ditugunak. 

Nissi, eskerrik asko eman dizkiguzun gauza horiek guztiengatik, oso, oso gutxi eskatuz horren truke. 

Beti eramango zaitugu gure bihotzetan.

Bakean izan, txiki.